Կարոտած երազանք․ Բանաստեղծություն

Ձեզ ենք ներկայացնում մեր ընթերցողներից՝ Աստղիկ Սմբատյանի կողմից գրված բանաստեղծությունը՝

Կարոտած երազանք

Միայնակ ու լուռ նստած էի,

Միամիտ ու անմեղ մանկությունս հիշեցի։

Մեր Տավուշի կանաչապատ անտառները,

Ու գունագեղ ծաղիկներով դաշտերը հիշեցի։

Կարոտիս ձայնից մի ցանկություն պահեցի,

Թե հրաշքով ինչ որ կերպ կարողանայի,

Ժամանակը ժամանակավոր ետ կտայի,

Ամպերի վրայով կթռնեի,

Տավուշ գյուղս հասնեի,

Հայրիկիս, մայրիկիս տեսնեի,

Ամո՜ւր, ամո՜ւր գրկեի,

Ու ինձ մանուկ զգայի։

Արցուներովս ոտքերը լվանայի,

Գլուխս ծնկին խոնարհեի,

Ճաքճքված ձեռքերը համբուրեի,

Միայն թե կարոտս առնեի։

Տավուշ գետի ճոճվող կամրջով անցնեի,

Մայրիկիս հետ կապոցներով թութուն քաղեի,

Վազելով հասնեի հայրիկիս բաղերից,

Անուշահոտ եղինջ, ու մանուշակներ հավաքեի։

Մեր այգու հետևի հոնի ծառից թափված,

Հասած փափուկ (կաթուկ) հոնը հավաքեի,

Թթենու տակ վրան փռեի,

Բարձրանայի ծառը թութը թափ տայի։

Մեր աղբյուրների (կռամանի) սառը ջրից խմեի,

Կարոտած սիրտս հովացնեի,

Միայն թե մի պահ հրաշք լիներ,

Կարոտած երազանքս ի կատար ածվեր։

Հեղինակ՝ Աստղիկ Սմբատյան