Իբր թե մշակույթը համակարգելու համար նշանակված Արա Խզմալյանի կերպարին կինոռեժիսոր Հովհ․ Գալստյանի դիտարկումը մի անգամ էլ աչքով անցկացնելիս տեսա, որ մի կարևոր փաստ ուշադրությունիցս վրիպել է ու ակամայից հիշեցի «ջութակահարի» մասին անեկդոտը։
Սակայն նախ դիտարկումը․ «Ի դեպ, կինոյին հասնելով, Խզմալյանը լռում է Վերաքննիչ պալատի կողմից բացահայտված և ԱԺ-ում հրապարակված, ֆիլմերում մի քանի հարյուր միլիոն (մեր գնահատմամբ կես միլիարդից ավելի) պետական ներդրումների մասին, որոնք սառեցված են կամ փոշիացված»։
Հիմա՝ անեկդոտը։
Գիշերով գարաժի փականը սղոցողին քաղաքացին հարցնում է․ «Էդ ի՞նչ ես անում»։
Սա թե՝ ջութակ եմ նվագում։
-Բա, որ ջութակ ես նվագում, ձենն ինչո՞ւ չի գալիս, -շարունակում է հետաքրքրվել քաղաքացին։
Հետևում է պատասխանը․ «Ձենը վաղը կգա»։
Ասելիքս՝ Հովիկ ջան, Ախզիկն էլ գիտի, որ այլ փաստերի կողքին պետական ներդրումների փոշիացումների ձենն էսօր-վաղը դուրս է գալու, բայց թե հիմիկվանից վաշ-վիշ կապի, որ ավելորդ ուշադրություն հրավիրի՞, իմանալ ու չհայտնելու մասին ինքն իր դեմ հայտարարությո՞ւն տա, գո՞րծ հարուցի։
Ոնց էլ լինի, այնուամենայնիվ մի երկու գիրք կարդացած տղա է, կիմանա, չիմանա էլ՝ լսած կլինի, որ հույսը վերջինն է մեռնում։
Ասելիքս ի՞նչ է՝ մի փոքր էլ համբերիր։
«Ջութակահարների» գծով մասնագիտացածները լավ էլ հիմնավոր ընկել են հետքի վրա, մանրից գալիս են։ Զուտ տեղեկատվության կարգով ասեմ, որ գլխավոր երգիչ մորաքույրն արդեն իսկ նյարդային ցնցումների մեջ է, հնարավոր փրկարար ելքի որոնումներում։
