Մայիսի 6-ի երեկոյան հեռախոսազրույց է տեղի ունեցել Հայաստանի եւ Ռուսաստանի արտգործնախարարների միջեւ: Հատկանշական է, որ դրա մասին տեղեկատվության մեջ ռուսական կողմը չի հայտնում, թե ում նախաձեռնությամբ է եղել խոսակցությունը, թեեւ օրինակ ապրիլի սկզբին տեղի ունեցած խոսակցության պարագայում նշել էին, որ այն եղել էր Երեւանի նախաձեռնությամբ:
Հայաստանի ԱԳՆ պաշտոնական հաղորդագրությունը նշում է, որ մայիսի 6-ի հեռախոսազրույցը եղել է ռուսական կողմի նախաձեռնությամբ: ՌԴ ԱԳՆ համար ըստ երեւույթին «պատվից ցածր» է ասել, որ կարող էին վերցնել հեռախոսն ու զանգահարել Երեւան:
Ի դեպ, այդ առիթով հիշարժան է դեռեւս 2014 թվականին, երբ Ադրբեջանի սահմանային ագրեսիվությունը մտել էր նոր փուլ, Մոսկվայում ՀԱՊԿ պետությունների ղեկավարների ոչ պաշտոնական Վեհաժողովում ՀԱՊԿ անդամների հասցեին Սերժ Սարգսյանի նախատինքը, որ նրանք նույնիսկ հեռախոսը չեն վերցնում եւ զանգահարում Երեւան, հարցնելու, թե ինչպիսին է անվտանգային վիճակը:
Ռուսաստանն ըստ երեւույթին սպասում է, որ Հայաստանը պետք է զանգահարի, երբ ունենա որեւէ բան խնդրելու կարիք: Եվ նույնիսկ հնարավոր է, որ Լավրովը մայիսի 6-ին զանգահարել է, կորցնելով համբերությունը, երբ ապրիլի 21-ի իր՝ Հայաստանի ներքաղաքական կյանքը փոթորկած աղմկոտ հայտարարություններից հետո Երեւանից որեւէ մեկն այդպես էլ չի շտապել զանգահարել Մոսկվա որեւէ բան խնդրելու:
Ավելին, Երեւանը կոշտ է արձագանքել Լավրովի հայտարարությանը, ինչը նաեւ բավական շփոթված վիճակ է ստեղծել Ադրբեջանում: Երեւանը Լավրովի հայտարարությանն արձագանքեց արտգործնախարարի համարժեք մակարդակով, ընդգծված ձեռնպահ մնալով վարչապետի մակարդակով արձագանքից եւ ցույց տալով, որ Երեւանը չի պատրաստվում խուճապի մատնվել Բաքվի հետ Մոսկվայի խնդիրներից: Դրանք բավական թափանցիկ արտացոլվեցին Լավրովի հայտարարությանը հաջորդած ադրբեջանական արձագանքներում:
