Չորս ամսից ավել գործազուրկ եմ, բայց թե այնպես չէ, որ հանրային գործերից իսպառ կողմ եմ քաշել։ Հենց թեկուզ միայն այն, որ խցանված աղբատարը բացելու համար «Սանիտեքի» աշխատողը դամաֆոնի հատկապես ի՛մ բաժին կոճակն է սեղմում, արդեն իսկ խոսում է անձիս նկատմամբ եղած ո՛չ միայն վստահության, այլև պահանջվա՛ծ լինելու մասին։
Սակայն թեմայի համապարփակ քննարկումը թողնենք մեկ այլ հարմար առիթի, դառնանք համեստս անձս-«Սանիտեքի» աշխատող հասարակական երկխոսությանը։ Հարկավ այնպես չէ, որ սույն պարագայում միակ շահագործվող կողմը ես եմ։ Դռան մոտից անցնելիս ես նրան եմ վստահում տանը կուտակված աղբի պաշարն ու խոշոր հաշվով այդպես վրեժխնդիր լինում օլիմպիական հանգստիս խաթարման համար։
Սակայն այնպես էլ չէ, թե «Սանիտեքի» աշխատողն անմասն է մնում ինձ հասցնելիք իր բաժին կսմիթից․
-Էս փաստորեն մինչև էս ժամը քնած ես, էլի, -նկատի է ունենում ներքնաշորերով լինելուս պարագան, որքան էլ դռան նեղ բացված ճեղքը հնարավորություն չի տալիս ողջ հմայքի մեջ ընկալել պահպանված կառուցվածքիս գայթակղիչ առնությունը։
-Հա, -տակը չեմ մնում ես՝ աչքի պոչով ժամացույցի վրա ֆիքսելով օրվա կեսօր լինելը։ -Կառավարությունում եթե մոտիկ մարդ ունես, կարող եմ ունեցածս ազատ ժամանակի հետ անվերադարձ նվիրել, -պատասխանում եմ ես՝ նկատի ունենալով թե՛ կարգավիճակս, թե՛ տվյալ պահին այն հաստատող արտահագուստս ու թունոտ նետում, -թե մեզ համար այն դարձավ ձեռքբերովի՝ այն էլ օր ծերության հասակում, իրենց համար բնական վիճակ է։ Ծնված օրվանից։
Հեղինակ՝ Մարտին Հուրիխանյան
