Այսօրվա ժողովրդավարական Հայաստանին օդից չենք հասել։ Ոչ էլ՝ 2018-ի Թավշյա հեղափոխությանը։ Այն ինչին հասել ենք՝ հասել ենք հետեւողական երկարամյա պայքարի արդյունքում, որը սկսվել է դեռ 1992-93-ին։ Ու 2018-ի հաղափոխությունը թավշյա չէ՛ր լինի ու այդքանով էլ հարց է՝ կհաջողեր, թե ոչ, եթե չլիներ Սասնա Ծռերի ապստամբությունը 2016-ին։ Չէր լինի այդ ապստամբությունը, որպես ծայրահեղ քայլ, եթե չլիներ խաղաղ ճանապարհով օրինական իշխանափոխությանը հասնելու եւ բռնազավթիչներին հեռացնելու անհնարինությունը, ինչն ապացուցվել էր 1996-ին, 2003-ին, 2008-ին եւ 2013-ին խաղաղ ու տապալված, ճնշված ժողովրդական պայքարների ընթացքում։
2016-ին ո՛չ ԵՄ-ն եւ ո՛չ էլ ԱՄՆ-ը ծռերի հանդեպ “ահաբեկիչ” եզրը չի օգտագործել, ի տարբերություն Ռուսաստանի։ Հակառակը, շեշտվել է որ խնդիրը պետք է լուծվի քաղաքական, խաղաղ ճանապարհով։
Նախկինում տաքուկ կաբինետներում ծվարած ու կեղեքիչների իշխանության հետ փաստացի համակերպված “ժողովրդավարներն” ու “մարդասերները” լավ չեն պատկերացնում ո՛չ ժողովրդավարության, ո՛չ մարդասիրության իմաստը եւ ոչ էլ տարբերում են իրավունքը օրենքից։ Շատ ափսոս, որ զոհեր եղան։ Բայց ոչ միայն այդ երեք ոստիկանը, այլ նաեւ ամբողջ Հայաստանի ժողովուրդը, ներառյալ ծռերը, նախորդ բռնազավթիչ ռեժիմների զոհերն էին։ Առանց այդ կոնտեքստի ծռերի արածը քննարկելը ոչ թե պարզապես անազնիվ է, այլ աբսուրդ է։
Երեկ դատախազներից մեկի մեկնաբանությունը, թե փորձել են նվազագույն ժամկետները պահանջել ծռերի համար իր մեջ ակնարկ էր պարունակում համաներման մասով։ Հուսով եմ, որ ծրագիրը համաներմամբ խնդիրը լուծելն է։ Ես կգերադասեի, որպեսզի նախորդ իշխանությանը իրավաքաղաքական գնահատական տրվեր ժողովրդի ընտրած իշխանությունների կողմից, որի արդյունքում ծռերի ապստամբությունը ճանաչվեր իրավական։ Եթե գործադիրն ու օրենսդիրը դա չեն անում, ապա ստանձնում է պատասխանատվություն, որպեսզի դատարանը բոլոր ծռերին այս կամ այն ձեւով ազատ արձակի եւ գործը փակի՝ կլինի դա կարճելով, թե համաներմամբ։
Հակառակ տարբերակը կնշանակի գործող իշխանության վերջի սկիզբը։ Ոչ առաջին եւ ոչ էլ երկրորդ տարբերակը Հայաստանին պետք չէ եւ ես էլ դա չեմ ցանկանում։ Ծռերի աջակիցները դա միայն սոցիալական ցանցերում լավ կամ վատ ձեւով նրանց պաշտպանողները չեն։ Դա այն տասնյակ հազարավոր ՀՀ քաղաքացիներն են, ովքեր 2016-ին չվախեցան փողոց դուրս գալ ի պաշտպանություն եւ ի մասնակցություն ժողովրդական ապստամբության/ը եւ ի վնասազերծում Լավրովյան հակահայկկան ծրագրի։
Իսկ Հայաստանում արդարադատությունը սաբոտաժ անող, հանցագործներին Ռուսաստան փախցնող, Սերժից ժառանգություն մնացած գլխավոր դատախազին արդեն ժամանակն է առնվազն պաշտոնանկ անել։ Մնացած նրա գործերը՝ հետաքննությունը թող պարզի։ Ինչու եմ ասում “արդեն”, քանի որ մինչեւ ՍԴ-ի՝ ռեւանշիստների այդ որջի հարցը լուծելը, պաշտոնավարման դեռ մեկ տարի ունեցող դատախազին կպնելը կարող էր խնդրահարույց լինել։ Իսկ այժմ հանգիստ կարելի է հասնել նրան, որ ինքն իր ձեռքով հրաժարական տա, ինչպես հասաք նրան, որ քննչականների նախկին պետերը հրաժարական տվեցին։ Նրանց ժամկետներն էլ դեռ չէր լրացել։ ՌԴ քաղաքացի գերմանացուն ԱԺ պատգամավոր գրանցած Մուկուչյանի մասին էլ չասեմ։
Այսօրվա ժողովրդավարական Հայաստանին օդից չենք հասել։ Ոչ էլ՝ 2018-ի Թավշյա հեղափոխությանը։ Այն ինչին հասել ենք՝ հասել ենք…
Gepostet von Hovsep Khurshudyan am Donnerstag, 13. August 2020
