«Բալա ջա՛ն, մի շաբաթ է ոչ ուտում եմ, ոչ՝ խմո՛ւմ։ Հալ չունեմ, բայց վերջին ուժերս հավաքած, քեզ եմ գրում։ Երբ տուն գաս, բալե՛ս, միգուցե ես քեզ էլ չտեսնեմ, բայց դու ինձ անպայման կտեսնես և կհասկանաս, որ ազգին հալածելն ու խայտառակելը ոստիկանի մոր մահն է։
Բալա ջան, մազերս պատվով ճերմակեցին, բայց ափսոս կյանքիս վերջին ուղին անմեղ մարդկանց անեծքների տարափի տակով եմ անցնելու, որ քեզ կյանք եմ տվել։ Բալա՜, բալա՜, բայց ինչքա՜ն աղոթքներ եմ գիշեր ու զոր կարդացել օրորոցիդ վրա, որ արդար մեծանաս ։ Ես մարդկանց վերջին աղոթքին էլ չարժանացա, բալա՜..»..
Գրիչը գետին գլորվեց ։ Հասմիկ տատիկը ձեռքը դրեց սրտին և հայացքն հառեց պատուհանից այն կողմ, որից երևում էր այն ճանապարհը, որով տուն էր գալիս, իր ոստիկան որդի Աշոտը։ – Բալա՜, փրկիր հոգիս, միացիր ազգիդ արդարությանը, – շշնջաց նա, գլուխն անուժ կախելով կրծքին։
Հոգիդ լուսավորվի, մա՛յր, միգուցե նամակդ արթնացնի մեռած խիղճը անարժան որդուդ ։
Հեղինակ՝ Երանուհի Մաթոսյան
