Մեր պետությունը երբեք առանձնապես մեծ ջանքեր չի ներդրել երիտասարդ սերնդին լավ կրթություն տալու, շնորհալի երեխաներին առաջ մղելու, գիտության ու մշակույթի, սպորտի ու արվեստի տաղանդավոր ներկայացուցիչներին աջակցելու եւ աշխարհահռչակ դարձնելու համար։ Ընկերոջս շնորհալի երեխան, որը շախմատային աստղ դառնալու բոլոր տվյալներն ուներ, ոչ մի պետական աջակցության չէր արժանանում, նրանով բացառապես իր ծնողներն էին զբաղվում, որոնք ամեն մրցաշարի մեկնելիս թաղվում էին պարտքերի մեջ կամ մուրացկանի նման այս ու այն օլիգարխի դռները մաշում։
Մեր պետական այրերը երկարաժամկետ ներդրումների իմաստը չեն գիտակցում եւ նման ծրագրեր չեն ֆինանսավորում։ Բայց երբ գալիս է ժամանակը, պետությունը դառնում է պահանջատեր, սկսում է օգտվել իր քաղաքացու բերած վարկանիշից ու հաջողություններից։ Բոլորը նրան պարտք են՝ ե՛ւ տքնաջան աշխատանքի արդյունքում համաշխարհային ճանաչում ստացած Հենրիխ Մխիթարյանը, ե՛ւ համեստ ու տաղանդավոր Լեւոն Արոնյանը, ե՛ւ այս օրերին Հայաստանում գտնվող Նոբելյան մրցանակակիր Արտեմ Փաթափությանը։
Թե Հայաստանն ու հայ հասարակությունն ինչով են աջակցել այս մարդկանց՝ հաջողության հասնելու հարցում, ոչ ոք չի կարող ասել։ Բայց երբ նրանք հասել են բարձունքի, պետական այրերը պատրաստ են նրանց ընդունել, լուսանկարվել, ինչ-որ կոչումներ տալ եւ հպարտանալ, որ նրանք հայ են։ Թեեւ երբեմն անգամ նրանց հաջողություններով ուրախանալ ու հպարտանալ էլ չեն կարողանում։ Ինչպես պատահեց Մխիթարյանի ու Արոնյանի դեպքում։ Նրանք գործող իշխանությունների կողմնակիցը չէին, նախկինների հետ էլ որոշ կապեր էին պահպանել։ Ահա, այսպիսի նեղմիտ, ապազգային մտածողություն ունեն Հայաստանի արտաքին ու ներքին, անգամ սպորտային քաղաքականությունն իրականացնողները։
