Ինձ թվում է, որ մենք դավաճաններ ու քավության նոխազ կփնտրեինք անգամ եթե Չինաստանի դեմ պատերազմում պարտված լինեինք։ Սա, բնավ չի նշանակում, թե սխալներ չեն արվել․ թե՛ նախկին իշխանությունների արծաթապաշտության եւ թե՛ գործող իշխանությունների անփորձության եւ մեծամտության պատճառով։ Բայց դա մեզ պետք է մղի հանգիստ պայմաններում սխալները վերլուծելու եւ հետագայում դրանք չկրկնելու, նոր ազգային ռազմավարության հայեցակարգի ընդունման շուրջ դիսկուրսի, այլ ոչ թե իրար վրա մեղքը բարդելով՝ ատելության, փոխադարձ ոչնչացման եւ արդյունքում եղածն էլ՝ մեր անկախությունը կորցնելուն տանող գործընթացների։
Պատերազմը դեռ չի ավարտվել, խաղաղության պայմանագիր, անգամ հրադադարի մասին պայմանագիր գոյություն չունի, ռազմական դրությունն էլ ուժի մեջ է։ Ռազմական դրության ռեժիմի խախտման, ապակայունացման ցանկացած փորձ վտանգելու է դեռ Քարվաճառի եւ Աղդամի դիրքերում կանգնած մեր զինվորներին, ովքեր դեռ ոչ մի տեղ չեն պատրաստվում գնալ այդտեղից, ինչպես որ հայտարարել է հայտնի Քյոխը։
Լավ է, որ մեր ժողովրդի բացարձակ մեծամասնությունը, եւ դա հստակ տեսանելի է թե՛ 16-ի հանրահավաքներին մասնակիցների թվից եւ թե՛ սոց․ցանցերում առկա տրամադրություններից, այդ վտանգը գիտակցում է եւ տուրք չի տալիս ապակայունացման փորձերին։
Իսկ իշխանափոխության, գործող եւ նախկին իշխանությունների պատասխանատվության չափաբաժինների, հնարավոր հրաժարականների մասին կխոսենք ներքաղաքական իրավիճակը հանդարտվելուց հետո։ Որքան շուտ դա հասկանան նախկիններից բաղկացած 16-ում եւ հանդարտվեն՝ այնքան շուտ կսկսվեն այդ քննարկումները։
Հեղինակ՝ Հովսեփ Խուրշուդյան
