1979 թ. սեպտեմբերի 3-ին մահացել է ՀԽՍՀ վաստակավոր արտիստ, մանկավարժ, մանուկների խենթ սիրահար՝ Պավլոս /Պողոս/Աղաջանի Բորոյանը:
1915 թ. Մեծ Եղեռնից հրաշքով փրկված, տարբեր որբանոցներում ուսում ստացած, Դերզորից հասավ Հայաստան: Երևանի Տիկնիկային թատրոնի պատմությունը անվերապահորեն կապված է վաստակավոր դերասան՝ Պավլոս Բորոյանի անվան հետ:Նա մեկն էր այն նվիրյալ հիմնանդիրներից , ովքեր 1935 թ. ստեղծեցին առաջին տիկնիկային թատրոնը:
Նա մանկություն չունեցածների սերնդից էր և ապրեց իմաստավորելով, որբի ճակատագրով իր կյանքը, մանուկներին երջանկացնելով: Երևանի Պետակա Տիկնիկային թատրոնը մինչև այսօր մանուկների կողմից սիրված մշակութային օջախ է և կրում է Հովհաննես Թումանյանի անունը: Այդ ժամանկներում թատրոն էին գնում ասելով՝ <<Պավլոս պապիկի թատրոն ենք գնում>>:
Այսօր հիշելով Պավլոս Բորոյանին, հարգանքի և սիրո տուրք ենք նաև մատուցում Մեծ Եղեռնի նահատակներին:Այժմ թատրոնում գործում է նաև << Պավլոս Բորոյանի անվան տիկնիկների թանգարան>>,որի բացումը տեղի ունեցավ 2010 թ. փետրվարի 5-ին: Նա սիրում էր կրկնել <<Փղերը մեռնում են իրենց հայրենիքում>>:
1979 թ. հանկարծամահ եղավ թատրոնում՝թանգարանի այդ ժամանակ դեռ չլուծված հոգսերից: Հավանաբար թատրոնն ու թանգարանը իր հայրենիքն էին: Նա անգնահատելի Ձմեռ պապ էր, կենսուրախ, հեքիաթային, զվարթ հումորով , երգ ու պարով: Հանդեսներից մեկի ժամանակ ,ներկա է լինում նաև Մեծն Հրաչյա Ներսիսյանը:
Ձմեռ պապ-Պավլոսը մոտենում է նրան և ասում << Երազել էի Լիր արքա խաղալ,բայց դարձա Ձմեռ պապ>>: Ներսիսյանը բարի ժպիտով պատասխանում է, – <<Լավ է լինել Լիր արքա Ձմեռ պապիների, քան Լիր արքաների Ձմեռ պապ:
Հայրս անսպառ հումորի տեր մարդ էր,ինձ էլ հորդորում էր զգուշանալ հումորից զուրկ մարդկանցից: Մինչև կյանքի վերջ նա փնտրեց իր ազգականներին և մի օր էլ ինձ ասաց <<Վատ չեմ ապրել , բայց որբության զգացումը այդպես էլ չանցավ>>: Ես ` նրա դուստրը, այդպես եմ զգում , նա անփոխարինելի է, տեղը մնաց դատարկ…
Հեղինակ՝ Դավիթ Գրիգորյան
