Առավոտյան զանգել եմ բախտակից ընկերոջս, ով չորրորդ ամիսն է գործազուրկ է դարձել մի մոլագարի պատճառով, բայց թե հոգեկան հիվանդներին հայտարարենք թեմայից դուրս։
Չի էլ թողնում հարցնեմ ողջությունը, միանգամից ոգևորված պատմում է, թե ինչպես է դռելի գլխին հագցրել շուշաթուղթն ու պլպլացրել, վերադարձրել ամուսնությունից հետո կուսական ճերմակությունը կորցրած թավայի նախկին տեսքը, որ կողակցի հետ նվեր էին ստացել կնոջ գլուխլվայի կապակցությամբ։ Ու քանի որ բացառիկ մանրամասների սիրահար է, շտապում եմ դեմն առնել։
-Քանիսո՞վ, -հարցնում եմ՝ կանխավայելելով անակնկալի եկած նախկին գործընկերոջս առժամանակյա շփոթը։
-Ի՞նչը քանիսով, -հեռախոսի մյուս ծայրին զարմացել է նա։
-Մի թավան քանիսո՞վ ես ապրանքային տեսքի բերում, -կողմնորոշող հարցերով փորձում եմ ուղղորդել ես։
Հետևում է վարակիչ ծիծաղը։
-Ռազմիկ, -տեմպը չեմ գցում ես, -եթե նկատի ունենանք, որ միջին հաշվարկով յուրաքանչյուր միջին վիճակագրական հայի ընտանիքում առնվազն երկու նման թավա կարող է լինել, հանգի՜ստ կարող ես ներկայանալ որպես հայ իրականության Դեն Սյաոպին։ Փաստորեն Հայաստանի տնտեսության վագրաթռիչքը քո ձեռքերում է, ավանյան քո համեստ բնակարանի պատերի ներսում։ Ինչո՞ւ չդիմել Նիկոլ Փաշինյանին «գաղափարը, աշխատուժը, գործիքակազմը՝ քեզանից, հարկերը, կաշիդ քերելով պոկելը, տնտեսական հեղափոխություն իրականացնելու գոռգոռոցներն՝ իրենից» առաջարկով։
Հեղինակ՝ Մարտին Հուրիխանյան
