Պուտինի համար ի՞նչն էր ավելի կարեւոր՝ հայ գերիների ազատո՞ւմը, թե՞ իր ջեբկիր շրջապատի շահերը․ Հովսեփ Խուրշուդյան

Հիմա հարց․ Պուտինի համար ի՞նչն էր ավելի կարեւոր՝ հայ գերիների ազատո՞ւմը, ինչը նա պետք է պնդեր որպես նոյեմբերի 9-ին կնքած զինադադարի միջնորդ եւ երաշխավոր կամ ընդհանրապես՝ հայ ժողովրդի շահե՞րը, որը նա պետք է որպես Հայաստանի պաշտոնական դաշնակից պաշտպաներ, թե՞ իր ջեբկիր շրջապատի շահերը, որոնք Ռուսաստանի եւ Ադրբեջանի ազերի միլիարդատերների ձեռքից կերակրվում են ու իրար բերան են թքում՝ նառիշկինախառը։

Սա հատուկ նրանց համար, ովքեր դեռ փորձում են համոզել Հայաստանում որոշ միամիտների, որ ոչ թե Պուտինը դավաճանել է իր դաշնակից Հայաստանին, այլ Նիկոլ Փաշինյանի անձն էր խնդիրը։ Հատկապես այդ գործում իրենց ճղում են Ռուսաստանի հայ միլիարդատերերը ու նրանց թիմերը, որոնք սեփական անգործության եւ անկարողության պատասխանատվությունը վրաներից գցելու համար շառ են անում հայ ժողովրդի վրա, թե այս ամենում դուք էիք մեղավորը, որ 2018-ին ոչ թե մեր ախպորը՝ Կարեն Կարապետյանին վարչապետ ընտրեցիք, այլ Նիկոլ Փաշինյանին։

Դուք էիք մեղավորը, որ ուզում էիք ազատ, արժանապատիվ ու մարդավայել կյանքով ապրել, ոչ թե մեզ ու մեր հայաստանյան ախպերության առաջ կզած մնալ։

Արցախյան պատերազմի արմատները ոչ այնքան աշխարհաքաղաքական են, որքան քաղաքակրթական։ Հայ ժողովուրդը իր ընտրությունը 2018-ին արել է եւ դա, բնավ, Նիկոլ Փաշինյանի անձին չի վերաբերում։ Այդ քաղաքակրթական ընտրությունը վերաբերում է նոր աշխարհում ապրելու որոշմանը եւ այն պետք է ամրագրվի առաջիկա արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններում նոր իշխանության ձեւավորման ընթացքում։ Ու ես վստահ եմ, որ քաղաքակրթական ասպարեզում մենք կգտնենք հզոր դաշնակիցներ։

Պետք է միայն հոգեպես պինդ լինել, շատ ու արդյունավետ աշխատել, շարունակել կրթվել ու ինքնակրթվել ու չդադարել երազել ու իրականացնել այդ երազանքները։

Մեր ժողովուրդը ցույց տվեց պատերազմում, որ կարող է թեկուզեւ միայնակ, բայց արժանապատիվ ու երկարատեւ կռիվ տալ անգամ իրեն բազմակի գերազանցող թշնամիների կոալիցիային։ Մենք պարտավոր ենք ու կարող ենք կառուցել արդյունավետ պետություն ու կարգապահ ու կազմակերպված հասարակություն։