Օրացույցի վրա ընդամենը 2020-ի հուլիսի 11-ն էր, երբ «ՑՆԾՈՒՄ Է ԱՐՈՆ, ՑՆԾՈՒՄ Է ՇՈՒՇՈՆ» հրապարակախոսական անդրադարձում գրում էի․ «Ասում են Արա Խզմալյանի ու Շուշանիկ Միրզախանյանի մոտ վայրի զգացումների անսանձ պոռթկում է առաջացրել Ազգային անվտանգության խորհրդի նիստում վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի ելույթը։ ՀՀ ԿԳՄՍ փոխնախարար-Հայաստանի ազգային կինոկենտրոնի տնօրենի ժ/պ տանդեմին առանձնապես է շոյել այն, որ ուղերձի «Ազգային արժեքներ» դասաբաժանման մեջ ազգային կյանքին, պատմությանը, վարքաբանությանը, մտածողությանը, հոգեբանությանը, նկարագրին ներդաշնակված, մեր ինքնության անքակտելի մաս կազմած կինոարվեստը ոչ միայն չի հիշատակվել որպես մշակութային, ազգային արժեք, այլև ամորֆ ձևակերպումային անդրադարձի չի արժանացել»։
Այն ժամանակ մեր այս դիտարկումը, որ իրականում տագնապի կոչնակ էր, հայ կինոյի դեմ ծավալված ավերիչ արշավանքի մասին մահասարսուռ զգուշացում, մնաց անարձագանք։
Ասենք՝ ովքե՞ր էին լինելու հայ կինոյի արհամարհված, անտեսված լինելու մասին բարձրաձայնողները՝ կեղծագրերի մեջ հմտացած, կինոյի մեջ կինոյի փողը սիրող, կինոն իր տակ պառկած տեսնող Հայաստանի կինոգործիչների միությո՞ւնը, թե՞ անիտաերզնկյանատիպ կինոգետներով համալրված ոլորտային ինտիտուտը։
Միանգամայն բնական է, որ հասարակական շերտերի այս անդեմության, անտարբերության, քար լռության արդյունքը պիտի լիներ մեր մշակութային մյո՛ւս արժեքների թիրախավորումը։ Սակայն, ի տարբերություն կինոյի, բարեբախտաբար շատ ավելի տիրավոր եղան հայ գրականությունը, հայոց պատմությունը, հայ եկեղեցին, որոնք ի դեմս Երևանի պետական համալսարանի դասախոսական կազմի, ՀՀ գիտությունների ակադեմիայի պատմության ինստիտուտի աշխատակիցների, այլ երախտավորների, ունեցան պաշտպանողներ։
Հերթական անգամ մեր ազգային ինքնության հերթական փորձությունն է ու հատկապես ցավալի է, որ պայքարի «առաջնագծում» կրկին ՀՀ կրթության, գիտության, մշակույթի, սպորտի նախարարությունն է՝ կառույց, որը խոնարհ իրականացնում է դրսի քայքայիչ ուժերի պատվերը՝ արհամարհած ունենալով ազգային ու արժեհամակարգային ցանկացած բան։
Ընդամենն օրեր առաջ էին տավուշյան սահմանային իրադարձությունները՝ իրենց տեսակի մեջ նույնպես ազգայինի ու արժեհամակարգայինի դեմ ուղղված ձեռնարկ։ Հենց բնո՛ւմ խեղդվեց։
Հայի հավաքական կամքո՛վ։
Հայ մտքի ու բազկի զորությա՛մբ։
Այնպես որ՝ վախեցե՛ք մտքի ու բազկի մեկտեղումից։
Հեղինակ՝ Մարտին Հուրիխանյան
