Մեր յոթերորդ հարկի հարևան Գուգուշը նախանցած գիշեր երազ տեսնելու անողջամտություն է ունենում, որտեղ ոստիկանության շրջիկ մեքենան սովորական պես հայտարարում է ոչ թե երկրին համակած համաճարակի պայմաններում դիմակներ կրելու, կյանքեր փրկելու, այլ միանգամայն անհասկանալի գործառույթների մասին։ Ասում է․ «Էս քառ ականջներովս լսեցի, թե ինչպես էին հայտարարում օրվա բացահայտված գողությունների, մյուս կարգի հանցագործությունների, պրոֆիլակտիկ-դաստիարակչական աշխատանքների մասին, բաներ, որոնց համար կոչված է ոստիկանությունը» ու փորձում էր համոզել, որ նոր ոստիկանապետը հասարակության համար գտած բան է։
Գլուխներդ ի՞նչ երկարացնեմ, մի ամբողջ օր Գուգուշս ապրեց ոստիկանության ու նրա նորանշանակի հանրայնացմամբ՝ խիզախաբար օգտվելով բացդունչ ման գալու, թաղի շներին ահաբեկելու չգիտես ում թույլ տված արտոնությունից։
Հաջորդ օրը (այս պատմությունն արդեն նրա տնեցիներն են արել, այն էլ շատ նեղ ծանոթների շրջանում) Գուգուշս էլի է երազ տեսնում, որտեղ նորից ոստիկանության նույն շրջիկ մեքենան է եղել, սակայն այս անգամ բարձրախոսի մոտ շարքայինի փոխարեն ոստիկանապետով, ով սարքի ողջ հզորությունը պարպել է Գուգուշիս հատկապես ձախ ականջի վրա՝ այդկերպ նրան հորդորելով, որ գողություններն ու այլ կարգի հանցագործությունները բացահայտելը ոստիկանության տասներորդական կարգի գործառույթներից է, որ ոստիկանության կոչվածությունը դիմակը ողջամտորեն չկրելու համար քաղաքացիներին պատժելու, թևերը հոդախախտ անելով ասֆալտապառկ անելու, երկրի հպարտ քաղաքացուն հենց այդ կզացրած վիճակում բյուջեն լցնելուն պարտադրանքին հարկադրելու մեջ է։
Մեղք չվերցնենք հոգիներիս, բայց թե օրվա առավոտը Գուգուշիս 1987 թվի արտադրության «Օպելի» վրա բացվել է կողային զույգ հայելիների գողությամբ, հետևի ձախ անիվի անհետացմամբ։ Մարտկոցի առնչությամբ պահպանվում էր ողջամիտ լռություն։ Հարևանության մեջ, եթե օտար ականջ չկար, առանց կոնկրետացման, խոսում էին Գուգուշի նկատմամբ գործադրված հեռավար պրոֆիլակտիկ-դաստիարակչական աշխատանքի մասին։
Հեղինակ՝ Մարտին Հուրիխանյան
