Նիկոլ Փաշինյանի երեկվա հայտարարությունը տագնապ ու զայրույթ է առաջացրել Արցախում, բայց ոչ խուճապ։ Մարդիկ սկսել են մտածել, թե ինչու է Փաշինյանին պետք վախ սերմանել և թեժացնել իրավիճակը։ Արդյոք նա փորձում է հիմնավորել Ադրբեջանի հետ «խաղաղության պայմանագրի» կնքման «անխուսափելիությունը»։ «Տագնապը», որը եռանդուն սնում են թուրքերն ու ռուսները Փառուխում համատեղ գործողությամբ և գազի անջատումներով, նման է «խաղաղության պայմանագրի» տեղեկատվական նախապատրաստության, որի այլընտրանքը «ցեղասպանությունն ու էթնիկ զտումն է»։
Ռուս-թուրքական տանդեմը, որի հարյուրամյակը հանդիսավոր նշվում է Մոսկվայում ու Անկարայում, կա և կլինի այնքան ժամանակ, քանի դեռ Հայաստանը չի կարողանում դիմակայել այդ սպառնալիքներին։ Արցախում աստիճանաբար սկսում են դա հասկանալ՝ Փառուխում զինված դիմադրությունը խոչընդոտ դարձավ եռյակի թրոլինգի համար, և Մոսկվան, Բաքուն ու Երևանը ստիպված եղան բացել փակագծերը։
Հիմա ոչ ոք չի թաքցնում իր մտադրությունները. թուրքերը ցանկանում են ահաբեկել հայերին և ստիպել նրանց «կամավոր» լքել իրենց հողերը, ռուսները ցանկանում են թուրքերին հանձնել Արցախը իրենց հարմար ժամանակ, իսկ Հայաստանի կառավարությունը շտապում է «խաղաղ պայմանագիր» կնքել։
Փաշինյանը, փորձելով իրեն ազատել Արցախի անվտանգության համար պատասխանատվությունից, իրեն անհարմար դրության մեջ է դնում. Եթե Հայաստանը պատասխանատու չէ Արցախի համար, ապա ի՞նչ իրավունքով է Հայաստանի վարչապետը պատրաստվում ստորագրել Ադրբեջանի հետ Արցախի ճակատագիրը կանխորոշող պայմանագիր։ Տրամաբանական չէ՞, որ Հայաստանի իշխանությունը, որն Արցախն անվանում է «ռուս խաղաղապահների պատասխանատվության գոտի», իրեն ազատի քաղաքական որոշումների պատասխանատվությունից։
Մեկն առանց մյուսի չի կարող գոյություն ունենալ. եթե դու ստանձնել ես այս կամ այն տարածքների քաղաքական տնօրինման իրավունք, ապա չես կարող չստանձնել դրանց անվտանգության պատասխանատվությունը։
Թուրքերի ու ռուսների սպառնալիքը միշտ կախված է լինելու Հայաստանի գլխին, նրանք միշտ ագրեսիվ գործողությունների են գնալու, բայց հիմա քայլը Երևանինն ու Ստեփանակերտինն են։ Դատելով Փաշինյանի երեկվա ելույթից՝ նա պատրաստ է ինքզինքն ազատել պատասխանատվությունից ու պայմանագիր ստորագրել Բաքվի հետ։ Ավելին, Թուրքիան հայտարարել է, որ հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորումը կախված կլինի Երեւանի եւ Բաքվի միջեւ համաձայնագրի կնքման գործընթացից։
Ստեփանակերտն էլ պետք է անի իր քայլը. Եթե Հայաստանի ներկայիս իշխանությունը նման դիրքորոշում է որդեգրել, դա չի նշանակում, որ Արցախը պետք է հրաժարվի Հայաստանի հետ վերամիավորման հեռանկարից։ Վաղուց ժամանակն է, որ Արցախի խորհրդարանը վերամիավորման որոշման իրագործման համար դիմի Հայաստանին։ Ոչ թե Փաշինյանին, Քոչարյանին ու Պուտինին, որոնք ձեռք-ձեռքի ոչնչացնում են Հայաստանի պետականությունը, այլ Հայաստանի Հանրապետությանը։
