Սա ամեն ինչը ծածկադմփոցի անող կինոկենտրոնի առօրյայից վերցված հավաստի փաստ է։ Իսկ թե եղածի ազդեցության տակ երեկ-երեկ չէ առաջին օրը հիմնարկում կազմակերպելիք ախտահանումն եղե՞լ է ու ի՞նչ էֆեկտ կունենա, բնականաբար չեմ կարող ասել, քանզի չեմ տիրապետում ինֆորմացիային, ինչպես որ չեմ կարող ասել, թե ինչ-որ թղթոնով գլխավոր հաշվապահի աթոռակին նստածի ծննդյան օրվա կապակցությամբ կազմակերպված քյաբաբխեղդոցի ժամանակ լրացուցիչ քանիսն են համավարակի ճիրաններում հայտնվել։
Հիմնարկությունում կատարվող արատավոր երևույթները, աշխատակիցների դրանց գումարվելու եկած հնարավոր հիվանդացածությունները խոշոր հաշվով նույն այդ մարդկանց անձնական գործն են, իրենց ընտանիքների նկատմամբ ունեցած պատասխանատվության գործը․ ի վերջո ստուգապես հայտնի բան է՝ եթե չես ուզում քեզ լծեն, լծկան չես դառնա, եթե չես ուզում վիզդ կտրեն, մատաղացու գառան նման չես կանգնի ու կտրողի առաջ աղեկտուր մայի։
Այնպես որ՝ ընտրության հարց է։
Նաև դեմք ու դիմագիծ ունենալու։
Մի քիչ էլ կրթության ու կրթվածության խնդիր։
Այլապես շուշիկները պատրաստ են քեզ խեղդելու։
Իսկ ընդհանարապես գոնե որոշներս պիտի շնորհակալ լինենք կինոյի․․․ Շուշոյից, որ հաստիքների կրճատման պատճառաբանությամբ (թեկուզև կեղծ) մեզ ազատեց ոչ միայն կորոնավիրուսով հնարավոր հիվանդանալու մեղքը հիմնարկության վրա բարդելուց, այլև դրանով հիվանդանալուց։
Սա նշանակում է, որ այս կինը վերջնականապես հատակում հայտնված անձ չէ, ունակ է նաև դրական քայլերի։ Միայն թե պիտի գաղափար չունենա դրա հնարավոր դրական էֆեկտից, թե չէ վշտից ինքն իրեն կկծի:
Հեղինակ՝ Մարտին Հուրիխանյան
