Հայաստանում ՌԴ դեսպանատունը բողոքի ՆՈՏԱ է հղել Հայաստանի արտգործնախարարությանը, կապված «Սուրմալու» տոնավաճառում տեղի ունեցած պայթյունի տեղեկատվական արձագանքների հետ: Մասնավորապես, դրանում խոսում է այն մասին, թե «տեղական տեղեկատվական դաշտում ցինիկ նյութեր են շրջանառվում» տեղի ունեցածին ՌԴ կառույցների առնչության մասին. «Մենք սա դիտարկում ենք որպես ուղղակի սադրանք քաղաքական ուժերի կողմից, որոնք կանգնած են նման ակնարկների հետևում։ Այս ամենի նպատակն է խաթարել ռուս-հայկական դաշնակցային հարաբերությունները։ Մենք Հայաստանի իշխանություններից ակնկալում ենք քայլեր՝ ուղղված նման անբարյացակամ դրսևորումները ճնշելուն՝ ներառյալ անհրաժեշտ հանրային մեկնաբանությունները»:
Ռուսաստանի դեսպանատան հայտարարությունն այլ բան չէ, քան Հայաստանի ներքին գործերին միջամտության փորձ: Ակնկալել իշխանության քայլ, որն ուղղված է անբարյացկամ դրսևորումները ճնշելուն, այլ բան չէ, քան ակնկալել ճնշել խոսքի և տեղեկատվության ազատությունը: Իհարկե, Ռուսաստանի դեսպանատան համար կարող է խորթ լինել այդ հասկացությունը, խորթ լինել երևույթը, որ կարող է լինել տեղեկատվական դաշտ, որը դուրս է իշխանության տոտալ վերահսկողությունից: Անշուշտ, ազատությունը որևէ կերպ չպետք է լինի պատասխանատվության հաշվին և իհարկե դատապարտելի է ցանկացած անպատասխանատու հայտարարություն, որը կարող է վերաբերել նաև տոնավաճառի պայթյունը ռուսական կառույցներին վերագրելուն: Ադ ամենն իսկապես վրդովվեցուցիչ կարող է լինել որևէ երկրի համար և բացառված չէ, որ նույն կերպ կվարվեր նաև որևէ այլ երկրի դեսպանատուն, եթե լինեին տեղի ունեցած ողբերգությունը այդ երկրի որևէ կառույցի վերագրող հրապարակումներ: Ամբողջ հարցն այն է սակայն, որ հայտնելով դրանց առիթով վրդովմունքը և դատապարտելով դրանք, այդուհանդերձ տարակուսելի է դրանք «ճնշելու ակնկալիքը» Հայաստանի իշխանությունից, ինչը որոշակի իմաստով թողնում է Հայաստանի իշխանության հանդեպ ճնշման փորձի տպավորություն: Իսկ ի՞նչ պետք է անի Հայաստանի կառավարությունը, արգելի՞ տեղեկատվական դաշտում որևէ տեղեկատվություն, որը կարող է դուր չգալ Ռուսաստանի դեսպանատանը, կամ դրա վերադասներին՝ մասնավորապես Սերգեյ Լավրովին, և այդպես շարունակ: Իսկ արդյո՞ք չի արվում նախադեպ ստեղծելու փորձ,, օգտագործելով առիթը և շոշափելով հայաստանյան արձագանքը:
Այդ ամենով հանդերձ, թերևս կարևոր է արձանագրել մի բան՝ հրապարակային խոսքում պատասխանատվության խիստ անհրաժեշտության հանգամանքը: Առավել ևս ներկայիս չափազանց բարդ և զգայուն ժամանակաշրջանում, երբ Հայաստանի համար որքան թանկ և կարևոր, նույնքան բարդ ու ծանր է դառնում մանևրի խնդիրը, հանրային բոլոր դերակատարները թերևս պետք է առաջնորդվեն «չվնասելու» սկզբունքով: Ի վերջո, կարող ենք կոշտ արձագանքել ՌԴ ԱԳՆ պահվածքին, բայց դրանից այդ պահվածքը հազիվ թե փոխվի, մի շարք պատճառներով, փոխարենը կմնա Հայաստանի համար հավելյալ խնդիրների նստվածքը: Դրանից բացի, հետաքրքիր է, իսկ Բաքվում ՌԴ դեսպանատունը նույն հետաքրքրությամբ հետևու՞մ է ադրբեջանական տեղեկատվական դաշտին և դրանում ռուսական կառույցների մասին ոչ պակաս ցինիկ գնահատականներին, լինեն դրանք Արցախում գտնվող խաղաղապահները, թե Ուկրաինայում պատերազմող բանակն ու նավատորմը, որն ըստ ադրբեջանական պրոպագանդայի՝ Ռուսաստանի համար արդեն «կորսված» են: Թե՞ Ռուսաստանի ԱԳՆ համար Ադրբեջանը «սրբազան» վայր է, որտեղ հարկ եղած դեպքում գիտեն ինչ անել Սերգեյ Լավրովին, հետևաբար պետք է չնկատել ադրբեջանական հրապարակումները:
