«Մոնթեն անմնացորդ սիրում էր իր ազգը։ Հայ եկեղեցին մի լավ աղոթք ունի՝ Հիշատակն արդարոց օրհնությամբ եղիցի։ Կարծես Մոնթեի մասին է ասված»:
Մոնթե Մելքոնյանի մասին այսպես է ասել Պարգև Սրբազանը:
Պ Ա Տ Ա Ր Ա Գ
Ներիր, Հիսուսդ զինյալ, քեզ չտեսա ես կյանքում,
Ես քո լեգենդը տեսա շամանդաղում հրակեզ,
Քո առասպելը տեսա արծիվների ճախրանքում
ԵՎ դագաղում,
Դագաղում,
լոկ դագաղում տեսա քեզ:
Ոչ, մեղանչում եմ քո դեմ, ներիր, ներիր ինձ կրկին,
Լեգենդները աշխարհում չունեն դագաղ ու պատանք,
Առասպելի արծիվներն ապավինում երկնքին
ԵՎ ճախրում են Աստըծո լույսերի մեջ կապուտակ:
Ոչ, դագաղ չէր իմ դիմաց,
ՈՒ մարմին չէր դագաղում,
Շամանդաղը լեգենդի վառվում, տալիս էր ցոլքին,
Աչքերիս դեմ Աստըծո կապուտակ լույսն էր խաղում,
ԵՎ ծփում էր լույսի մեջ լույսի փոխված քո հոգին․․․
Մոնթե (ԱՎՈ) Մելքոնյանի հիշատակին
Վահագն Դավթյանի անտիպ պոեմից. հատված
սեր, որ հաղթեց պատերազմին…
Առա՛ջ երթալ, խրամատավորվի՛լ, պահե՛լ,
առաջ երթալ, խրամատավորվիլ, պահե՛լ. սա պիտի էնենք։
Խաղաղություն պիտի ըլլա միայն մեր հաղթանակով։ ԱՆԿԱՐԵԼԻ է խաղաղություն՝ առանց մեր հաղթանակի։
ՄՈՆԹԵ ՄԵԼՔՈՆՅԱՆ
