Միգուցե իրականությունը էսպիսին է՞լ ա կարող լինել… Միգուցե շատերը հենց էսպես էլ մտածում են, ուղղակի կապույտ աչքերով աղջկա հետևից չեն գնում:) Չնայած ԵՐԲԵՔ ՈՒՇ ՉԷ! ! ! Տարածե՜ք Ձեզ մոտ, գուցե հասնի Սերոբներին, Մկոներին ու Աշոտների նմաններին:
-Ախպե՜ր ,- 5 օր տանեցիների երեսը նորմալ չտեսած , սովից, հոգնածությունից ցամաքած ու հազիվ 10 րոպե կասկան հանելու ու խոտերին փռվելու հնարավորությունից երջանկացած ՝ ձայն տվեց Սերոբը:
– Հը՞ն, Սեր,- պատասխանեց ծառի ստվերի տակ պառկած Մկոն : – Ախպե՜ր, մի հատ կապույտ աչքերով աղջիկ էր , դուք հետևն էիք, չեք տեսել երևի , գնում-գալիս էր , հատ-հատ սաղիս աչքերի մեջ նայում, ասում էր ՝ ա՜խր աչքերիցդ զգացվում ա, որ հոգնել ես, ճի՞շտ չեմ :
Հիմա չէ՞իր ուզի գնայիր տուն , ասենք, մինչև էդ կարանայիր ելակ առնեիր,փոքր քրոջդ տանեիր , որ ուրախանար , ուտեիք , հետո դնեիր շալակդ ու « մածու՜ն-մածու՜ն » անեիր , կամ ՝դու՛, գնայիր ընկերուհուդ տեսնեիր, որ հիմա հաստատ անհանգստությունից նիհարել , չոփ ա դառել ու մաման էլ ասում ա՝ բա քեզ պե՞տք էր միլիցու հետ ընկերություն անելը, դրանք շառ են, տեսնու՞մ ես ՝ ի՞նչ են անում ժողովրդի գլխին, կամ՝ դու՛, գնայիր հորդ հետ ամեն երեկո ավանդական դարձած նարդին խաղայիր՝հաց,պանիր,թարխուն ուտելով :
– Ես հիմա էս խոտն էլ պանիրի հետ կուտեի , ո՞նց դեմ լիներ: Համ էլ կլուբնիկի սեզոնը չի.թանկ ա շատ: – Բա ես հենց էդ եմ ասում: – Չջոկեցի՞:
– Ջոկե՞լ ես, որ ամեն ինչը Հայաստանում թանկ ա , ու երբեք ոչնչի սեզոնը չի լինում : – Ինչի՞ ծիրանի, դեղձի սեզոն չունե՞նք , հարի՜ֆ,- քմծիծաղ տվեց Մկոն ու շրջվեց մյուս կողմի վրա, որ տեսնի ՝ փողոցում վիճակը ոնց ա. հեսա էլի պիտի գնա շարք: – Չհասկացար : – Ա՜,դե՜հ, ի՞նչ ես խոսում
Կարևորը կողքից ինչ ասես սրսկում են, որ տեսքից սիրուն լինեմ , ու պատվիրատուն էլ ՝ կա, խանութում թանկով կծախի, մնացածը էական չի : Հասկանու՞մ ես , ոնցոր արհեստական լինի սաղ , ու ես չիմանամ ՝ իմ սեզոնին աճելը որն ա, չիմանամ ՝ինչ ա համս առանց էդ սրսկումների, սեփական գինս բա:
Կարևորը կողքից ինչ ասես սրսկում են, որ տեսքից սիրուն լինեմ , ու պատվիրատուն էլ ՝ կա, խանութում թանկով կծախի, մնացածը էական չի : Հասկանու՞մ ես , ոնցոր արհեստական լինի սաղ , ու ես չիմանամ ՝ իմ սեզոնին աճելը որն ա, չիմանամ ՝ինչ ա համս առանց էդ սրսկումների, սեփական գինս բա:
– Սերը միացրեց սերը դեպի փիլիսոփայությունը,-փռթկաց Մկոն,- ախպե՜ր, հիմա դրա վախտը չի, թարգի : Սաղս էլ մեկի տակ աշխատում ենք, հրաման ենք կատարում, ապրուստի փող ստանում , էդ քո զիզի-բիզի վեհ մտքերով տուն չես պահի, եթե ,իհարկե, շատ հարուստ պապդ քեզ մի կարգին կտակ չի թողել:
– Արա՜, լավ, բա դրա վախտը ե՞րբ ա: – Երբ կանցնես թոշակի. մնում ա սովից չմեռնես ստացածդ թոշակով,-կատակեց Մկոն: – Ու քեզ էս ամեն ինչը դու՞ր ա գալիս: – Ինձ մեկ ա:
– Ո՞նց կարա քեզ քո ապագան մեկ լինի ,լավ, քո ՝ չէ ՝ քո ընտանիքի, քո երեխեքի : – Ախպե՜ր, էլի եմ ասում, էսօր էդ դարը չի. գործ ունեմ, գոհ եմ:
– Մենք սրան արժանի չենք ,Մկ : Ժողովուրդը հիմա մեր ապագայի համար ա դուրս եկել, իսկ մենք հրամանի ենք սպասում, թե երբ են զզվելու վերևներից, ասեն՝ ցրենք սրանց, մենք էլ ՝ցրվենք տներով: Հեն ա, չտեսար ՝ Աշոտը ոնց էր գետինը մտել հարևանի ասածներից, տատն էլ ՝ էնտեղ կանգնած , ոնցոր հանեցին էլ շարքից : Նենց էի էդ պահին ուզում աչքերս փակեի ու էդտեղ չլինեի…
– Հակոբյա՛ն, գնա՛ շարքդ :
– …չտեսնեի, չլսեի : Վաբշե նենց եմ ուզում հիմա ամառ լինի՝ կիրակի , Բաղրամյանով քայլելով ՝իջնեմ կենտրոն, զանգեմ տղերքին, գնանք ֆուտբոլ նայելու , մի բոլ ռակ ու պիվա լինի, առանց փողերը հաշվելու հաշիվը փակենք, որովհետև կա՛մ լույսի փողը մուծելու, կա՛մ հեռախոսի վարկը փակելու պրոբլեմ չունենք, հետո գամ տուն, քրոջս շալակեմ ու մածուն-մածուն անեմ, ու ՝ հա՛, պարտադիր ելակ էլ առնեմ , ինքը
– Սե՛ր, կապիտանը հետդ էր,-Սերի անուշադրությունից զարմացած ՝ ասաց Մկոն:
– … ելակ շատ ա սիրում , համ էլ ՝ սեզոնն ա , էդքան թանկ չի, ես էլ դե վերջապես վաղեմի երազանքս իրականացրած կլինեմ ՝ խմբակներ կունենամ , նկարչություն կսովորեցնեմ , դաժը ՝ դրսից հրավերներ , արժանավայել կապրեմ քիչ , թե ՝ շատ, ամեն դեպքում հաստատ չեմ դժգոհի , որովհետև կիմանամ ՝ ով եմ, էլ պառնիկի՝ պատվերով…
– Հակոբյա՜ն, եթե մի հատ էլ կանչեմ, լավ չի լինի, արա՛ :
– …աճեցվող պտուղ չեմ զգա,- էսպես ոգևորված խոսում էր Սերը ու արժանանում Լյովի շվարած ու անհասկացող հայացքին, ով մտածում էր
էս տղուն ի՞նչ եղավ, նոր լավ էր: Խոսում ու խոսում էր, իսկ շուրջը մարդիկ պայքարում էին, որ ապրեին , ապրեին քիչ, թե՝ շատ արժանավայել , ապրեին էն երկրում, որտեղ նկարիչն ունի իր խմբակը, ուսուցիչը ՝ նորմալ աշխատավարձ, լողորդը ՝ օլիմպիական խաղերից բերված ոսկե մեդալը, որովհետև պետությունը չի զլացել նրա ֆիզիկական պատրաստվածությունը լավագույնս ապահովելու հարցում,
որովհետև պետությունը սիրում ա իր ժողովրդին, որովհետև հենց էդ պետությունն ա, որ մեզ անցյալից մնացել ա, ու էլ ուրիշը չունենք, չկա ուրիշ Հայաստան՝ իր քարքարոտ թերություններով ու սևանոտ առավելություններով, վերադարձած մտավորականներով ու վերացած անկուշտ չինովնիկներով…չկա, ուրիշ Հայաստան չկա բացի էսօրվա մեր Հայաստանից:
– Ու եթե հիմա սեզոնը չի էդ կյանքը սկսելու, ապա էլ ե՞րբ ա, հը՞ն, Մկ, էլ ե՞րբ ա նոր կյանք սկսելու սեզոնը ,- ասում էր Սերը , տեղից վեր կենալով ու գնալով դեպի կապիտանը:
– Պարո՜ն կապիտան , ես գնում եմ, էլ չեմ գալու : Լյո՜վ, դու է՛լ արի , չե՛ս փոշմանի : Համ էլ գնամ էն կապույտ աչքերով աղջկան գտնեմ ՝ գրկեմ, ախպե՛ր, ա՜խր նենց սիրուն էին աչքերը, էս երկնքի գույնի էին ,- մատով վերև ցույց տալով
՝ քայլում էր Սերը դեպի ցուցարարները : – Հա՜, աղջկա աչքերը անկախ Հայաստանի երկնքի գույնի էին , էն Հայաստանի, որում ելակը երբեք ճոխություն չի, իսկ երջանկությունն ու խաղաղությունը կոնկրետ սեզոն չունեն…
Իսկ ամբոխի միջից լսվում էր.
֊ Ես ո՛չ անտուն եմ, ո՛չ էլ տարագիր, Ունեմ հանգրվան, ունեմ օթևան։ Ազա՜տ հայրենիք,երջանի՜կ երկիր, Երջանի՜կ, երջանի՜կ,երջանի՜կ…
Հեղինակ՝ Էլեն Ստեփանյան
