Չէ՛, չէ՛ ու էլի չէ՛։ Մայրն ամեն անգամ էդ անտեր ջարդոնին նայելով չէ, որ պիտի հասկանա՝ որդին հերոս է։ Հենց կարոտւ, ու էդ կարոտը միշտ է լինելու, հենց ցանկանա գրկի որդուն ու չկարողանա, այդ պահին է զգալու որդու հերոս լինելը։ Նախկինում պետական այրերն ու թագավորները զոհում էին իրենց կյանքը՝ յուրայիններին փրկելու համար, հիմա մարդիկ զոհում են 18 տարեկան քյորփեքին՝ իրենց՝ դանայան տակառ հիշեցնող, կիլոմետրերով ձգվող փորները լցնելու համար, ձեռքի հետ էլ՝ անասնաֆերման էյֆորիկ խրախճանքով լցնելու համար։
18 տարեկան տղան պայթեցնում է իրեն՝ մի մատնաչափ հողը փրկելու համար, այնինչ հակառակ կողմում Մանվելն ու իր նմանները ստամոքս են շոյում։ Բա լավ, էդ երեխեքը եջազանքներ չունեի՞ն, ո՞վ է պատասխան տալու նրանց չգոյության համար, ո՞վ է մեղավոր բեկված երազանքների, չապրած կյանքերի, արյան մեջ թաթախված ու հողին սառած ժպիտների, փակված սիրուն աչքերի համար։ Քանի՞ հոգի էր ապրում այդ ժպիտներով, քանի հոգի էր խելագարվում այդ աչքերի համար։ Նրանք տուն պիտի դառնային, պիտի գրկեին իրենց մորը, քրոջը, սիրած աղջկան, փոխարենը գրկեցին հողը, արյամբ ու արցունքներով լի հողը, հողի հետ համբույրը նրանց վերջին համբույրը եղավ։
Հիմա էս երեխեքին էլ հերոս կոչեմ, քեզ էլ, ախր էսպես ոնց կլինի, չէ՛,չի լինի։
Լավ, լափելուն էլ չափ ու սահման կա, շենք ու շնորհք կա, լափի՛ր, որքան ուզում ես, բայց, ա՛յ խիղճդ կտրվի, մեռնող տղերքի սնո՞ւնդն ես գցում գազաններիդ կեր։ Էլի՛ լափեիր, էդ էլ լափեիր, բա դեղորայքն ու հագուստն ինչո՞ւ պահեցիր քեզ մոտ։ Կե՛ր, դա էլ դու կեր։
