Կիսվելով երեկ չէ առաջին օրը Ժառանգության ընդունած հայտարարությունը օրերս հրապարակված կրթական նոր չափորոշիչների առնչությամբ (մեկնաբանության մեջ) առանց մեկնաբանության մեջբերում եմ “Ժառանգություն” կուսակցության ծրագրից “Եկեղեցի – պետություն փոխհարաբերություններ” հատվածն ամբողջությամբ։ Պարզապես տեղեկացնեմ, որ 2019թ․ տեղի ունեցած կուսակցության վերջին համագումարի ժամանակ այս փոփոխություններն ընդունվել են գրեթե միաձայն (մեկ ձեռնպահով)։
“Քրիստոնեությունը Հայաստանում պետական կրոն հռչակվեց 301 թվականին։
Հայաստանյայց առաքելական եկեղեցին անցած 17 դարերի ընթացքում մեր ժողովրդի հոգեւոր ու քաղաքական կյանքում նշանակալի դերակատարություն է ունեցել։ Իսկ վերջին մի քանի հարյուրամյակների ընթացքում Հայաստանում հայրենանվեր գործունեություն են ծավալել նաեւ Հայ կաթողիկե եւ ավետարանչական եկեղեցիները։ Հայոց ընդհանրական հայրապետները եղել են նաեւ ազգային երեւելի գործիչներ։
Տեղեկատվական տեխնոլոգիաների սրընթաց զարգացման պայմաններում մարդիկ ավելի լայն հնարավորություն են ստացել ծանոթանալու զանազան կրոնական ուսմունքներին։ Մենք ճանաչում ենք յուրաքանչյուր քաղաքացու իրավունքը՝ ընտրել իրեն առավել հոգեհարազատ կրոնական դավանանքը, ինչպես նաեւ փոխել այն, կամ չունենալ որեւէ դավանանք։ Միեւնույն ժամանակ այդ ընտրությունը պետք է կատարվի գիտակցաբար եւ կամավոր, այն չպետք է մղի քաղաքացուն ՀՀ օրենքների խախտման, ՀՀ սահմանադրությամբ սահմանված իր պարտականություններից հրաժարման, դրա արդյունքում չպետք է վտանգվեն այլ քաղաքացիների սահմանադրական իրավունքները, արժանապատվությունը, կյանքն ու առողջությունը։
Հայ առաքելական եկեղեցին պետք է անհրաժեշտ հետեւություններ անի իր գործունեության մեջ բարեփոխումներ իրականացնելու ուղղությամբ՝ դառնալու համար հասարակությանը եւ քաղաքացուն առավել հարազատ ու անմիջական, նրանց կյանքում՝ մշտաներկա։
Սրանով հանդերձ՝ պետությունից եկեղեցու անջատման սահմանադրական սկզբունքը պետք է անշեղորեն պահպանվի։ Կրոնական կառույցների տնտեսական գործունեությունը ենթակա է հարկման՝ այլ տնտեսվարող սուբյեկտների հետ նույն դաշտում։ Դպրոցներում, բանակում, պետական այլ հաստատություններում կրոնական քարոզչությունը ու պարտադիր ուսուցումը, կրոնական հենքով հովանավորչությունը չպետք է տեղ ունենան։ Կրոնական սպասավորների արտոնությունները զինվորական ծառայության պարագայում պետք է վերանայվեն։ Իսկ այն դեպքերում, երբ ՀՀ որեւէ քաղաքացու դավանանքը իրեն թույլ չի տալիս իրականացնել զենքով ծառայություն՝ նրա համար պետք է ստեղծվեն հնարավորություններ ոչ-շարային ծառայության համար։”
Հեղինակ՝ Հովսեփ Խուրշուդյան
