Առավոտյան արթնացել եմ ու խստագույնս պահանջել պուլտը վերադարձնել օրինական տիրոջը։
Ասել է թե՝ ինձ։
Հետևում է առարկություն․
-Պապիկ, դու հեչ հաշվի չես առնում, թե էս կյանքում ես ինչերի՜ միջով եմ անցել, ինչե՜ր եմ տեսել։
Մինչ ես ապշանքի մեջ եմ իր ամբողջ տասը տարում «տեսած-քաշածի» սպասվելիք թվարկումից, ինքն առանց ժամանակ կորցնելու անցել է դրանց հիշատակմանը․
-Է՛լ կորոնավիրուս, է՛լ чёртвой матери դիմակի պարտադրանք, էլ Բեյրութի պայթյուն․․․ ո՞ր մեկն ասեմ։ Սրանք քիչ են, դու էլ քո հերթին չես թողնում կտրվել էս ամենից։
Մինչ երեխան խոսում է, մեջս ոչ այնքան օրացույցի վրա մեկ այլ թվի լինելու դեպքում գլխիս գալիքի սարսափի զգացումն է, որքան գիտակցումը, որ, ախր․․․ երեխան ճիշտ է։
-Բա դու պապ ե՞ս, -մտածում եմ ինձ ու ինձ, -քո արածն արած է՞, էս ի՞նչ օրն ես հասցրել երեխային։
Ու երանավետությամբ հիշեցի, որ մեր երեխա ժամանակ նման հրեշ․․․ պապեր չկային, թեպետ տանը խառնակչություն գցող էս անտեր պուլտերն էլ չկային։
Էլ չեմ ասում կորոնավիրուս ասված զիբիլի մասին։
