Չնայած էս քաղաքում ես աղջիկ եմ, բայց քաղաքն ինձ անսեռ է թվում, որպես անտեսված, չխոսված ու չերևացող անսեռ քաղաք, ինչպես նրանք, ովքեր իրենց անսեռ են զգում, բայց արհամարհվում են: ես էլ եմ երբեմն ինձ անսեռ զգում, նաև արհամարհված:
Էս քաղաքում ես աղջիկ եմ…ու դրանից ջղաձգվում եմ: Ջղաջգվում եմ, երբ նստում եմ ներքաղաքային մարշրուտկաների առաջնամասում, տղամարդկանց կողքին ու այս արարքս արժանանում է հազարավոր խեթ հայացքների: ջղաձգվում եմ, երբ անցնում եմ մսավաճառների սարսափելի խանութների կողքով, որտեղ խանութի դիմաց փոքր սեղանիկներին տեսնում եմ արունակալած կենդանիների գլուխներ, մարմնի այլ հատվածներ՝ դրված վաճառքի կամ ցուցադրության, իբրև նման «ապրանք» առկա է խանութում:
Ջղաձգվում եմ, երբ մսավաճառները պահեստամասի խանութի այն տղայի հետ շարք են կազմում և կարելի է ասել միտումնավոր գրավում այն տարածքը, որտեղով անցնում եմ իմ անշուք կանգառը: Իմ անշուք կանգառը, որի կողքին «շքեղ», «էլիտար», նորակառույց համայնքային ոստիկանության շենքն է որպես անարդարության ցից իր կողքին խմբված օրվա հացին կարոտ մանր առևտրով զբաղվող մարդկանց հանդեպ:
Իմ անշուք կանգառը, որտեղ կանայք լուռ սպասում են տրանսպորտի, աղջիկները հանդիսանքի առարկա են դառնում կանգառի կողքին դարանակալած տաքսիստների, ծխախոտով երիտասարդների համար, իսկ ես ջղաձգվում եմ իմ այս դիտարկումներից:
Էս քաղաքում ես աղջիկ եմ, ով ժեստ է անում արհամարհելու իրենց ստեղծած մթնոլորտը, մենթալիտետը և արժանանում բամբասանքների, «կոմպլիմենտների», քոմենթների բիսետկում նստած պարապության գեներալների կողմից:
Ջղաձգվում եմ, երբ տեսնում եմ սնկի նման աճող անձև և տգեղ խանութների, արագ սննդի կետերի և ամենակարևորն է՝ վարկային կազմակերպությունների պատճառով նեղացող փողոցները: Վարկային-ճորտային կազմակերպություններ, որտեղ անսպառ եմ մարդկային հոսքերը:
Ջղաձգվում եմ, երբ ասում եմ Կինոյի շենք, բայց փոխարենը հայտնաբերում եմ տոնավաճառ:
Էս քաղաքում ես աղջիկ եմ. էս քաղաքն Աբովյանն է:
Աբովյանը ննջարան չէ և ոչ էլ այն բոլոր սիմվոլների, հոմանիշների կրողը, որոնք տրվում են կենտրոնաձիգ ուժերի կողմից: Այդ իշխանամետ և եսակենտրոն մեկնաբանություններն ինձ դրդում են դիմադրության, քաղաքան այլ կերպ խոսեցնելու, տեսնելու և գրերումս ապրեցնելու դիմադրության: Այնպես, ինչպես իմ մարմնին կպցրած պիտակների դեմ դիմադրում եմ ինձ խոսեցնելու, ինձ կարդալու, գրերումս ապրեցնելու միջոցով:
Էլ չեմ ջղաձգվի, ես քայլեմ էս քաղաքի լայն փողոցների կենտրոնով, ինչն առաջ այդքան էլ էդպես չէր, անընդհատ մայթեզրերով, ինչ-որ բանից խուսափելով, գլուխս կախ, բայց հիմա ես կքայլեմ կենտրոնով, ես քայլում եմ կենտրոնով, ես դիմադության պոդիում եմ ելել, ես քայլում եմ գլուխս վեր, ես շեղում եմ փորներն առաջ գցած տղամարդկանց, ռեբլիկ բաց թողող մաչոների ճանապարհները, հանկարծակիի բերում, իրարանցում առաջացնում:
Էլ չեմ ջղաձգվի, ես կկանգնեմ և կնայեմ ուղիղ աչքերիդ մեջ, երբ սկսես ցենզուրայի ենթարկել տեսքս՝ մազերիս ձևը, կտրվածքը, հագուստս, լայն բացված ոտքերս, քայլվածքս, շարժուձևս:
Կկանգնեմ և կնայեմ ուղիղ աչքերիդ մեջ, երբ ետևիցս ռեպլիկ բաց թողես, որ տեսնես ինչ տհաճ է «նորմային» չհետևելու համար իմ մարմնի նկատմամբ քո այդ պատիժը, հոգեբանական և անուղղակի սեռական բռնությունը:
Կնստեմ ներքաղաքային տրանսպորտի առաջնամասում, ոչ թե որովհետև ինձ դուր է գալիս դեմը նստել կամ դուր է գալիս նստել վարորդի կողքին, այլ որովհետև սա իմ պրոտեստն է այս քաղաքի և այս քաղաքում ապրող այլ կանանց համար:
Ես կհարամեմ քո սեքսիզմով լի մտքերը, հումորները, տեքստերը, քո այդ կրքով լի քրմական ծիսաշարը:
Ես կներկեմ փողոցի պատերն իմ պատմությամբ, սա իմ մանիֆեստն է: կբացեմ տարածություն ինձ և նրանց համար, ումից խլել ես/խլել են այդ տարածքները:
Ես սեր կանեմ, սեր կտարածեմ այս քաղաքի հնարավոր տարածքներում՝ իմ տեքստերով, իմ ներկայությամբ:
Էս քաղաքում ես աղջիկ եմ, ով ունի վաղուցվա չի-րա-կա-նաց-ված երազանք:
