Երկու ամիս առաջ սկսել էի ակցիա, որի շրջանակներում հավաքում էի գրքեր, գրենական պիտույքներ, հագուստ սահմանամերձ գյուղի երեխաներին ինչ-որ բանով օգտակար լինելու համար: Չնայած նրան, որ արձագանքները շատ քիչ էին այնուամենայնիվ որոշեցի ամեն գնով նպատակաս ավարտին հասցնել։
Նախօրոք պայմանավորվել էի Այգեպար գյուղի գյուղապետի հետ, ով և խորհուրդ էր տվել, որ մանկապարտեզ ուղևորվենք։
Եվ ահա ինձ հարազատ մարդկանց օգնությամբ, հավաքված իրերով, սեպտեմբերի 5-ին մենք ուղևորվեցինք Տավուշի մարզի Այգեպար գյուղ: Տեղ հասանք բավականին ուշ`արդեն մութ էր: Շատ բան չհասցրեցինք տեսնել, սակայն այն ինչ տեսանք հաճելիորեն զարմացրեց մեզ: Գյուղում ամենուր շինարարական աշխատանքներ էին տարվում:
Այցելեցինք տեղի մանկապարտեզը և մեր հավաքած իրերը փոխանցեցինք երեխաներին: Աննկարագրելի էր նրանց ուրախությունը։ Ժպտուն ու շնորհակալ աչքեր․․․․
Մանկապարտեզի ողջ անձնակազմը շատ ջերմ ընդունեց մեզ ինչի համար անչափ շնորհակալ ենք։ Զրույցի ընթացքում հնչեց մի արտահայտություն, որը միջև այս օրը մտքիցս դուրս չի գալիս, մեջբերում եմ.
« Ամեն երեկո կրակոցների ձայներ են լսվում, մեր երեխաները արդեն սովոր են այդ ձայներին »
Մեր օրերում ոչ բոլորն ունեն քաջություն ապրելու մշտական վտանգի մեջ` ունենալով ուրիշ տեղ ապրելու հնրավարություն: Մանկապարտեզը, որ մենք այցելեցինք այս տարի ռմբակոծվել էր:
Մի պահ պատկերացրեք, եթե դա լիներ ցերեկը և երեխաները այնտեղ լինեին… Մեծ պատիվ ու հարգանք այն սահմանամերձ գյուղի բնակիչներին, ովքեր չեն լքում իրենց տները ինչի շնորհիվ ամուր են մնում մեր երկրի սահմանները:
Հատուկ շնորհակալություն Մանկապարտեզի տնօրեն` Թեհմինե Առաքելյանին
Տեղափոխության համար` Արտակ Պետրոսյանին։
Ակցիայի մասնակիցներին` Անի Եղոյանին, Իվոնա Բաղոյանին, Էդգար Հովհաննիսյանին, Անուշ Գամազյանին, Դիաննա Հովհաննիսյանին, Հայկ Սիսեռյանին, Աիդա Շալաևային, Գայանեին և Արփիին։
Շատ տպավորված եմ։ Ամեն ինչ կանեմ որպեսզի նման ակցիաններն շարունակություն ունենան։
Նյութի հեղինակ և ակցիայի կազմակերպիչ`Անի Ամիրխանյան։
