Կենսագրություն
Ծնվել է 1939թ. մայիսի 22 -ին Վրաստանի Խորհրդային Հանրապետության Թբիլիսի քաղաքում:
Կրթություն
- 1962թ. ավարտել է Բաքվի հետևակային ռազմական ուսումնարանը:
- 1972թ. ավարտել է Լենինգրադի ռազմական ակադեմիան:
Աշխատանքային գործունեություն
- 1962–1990թթ.` ծառայել է Լենինականում, Գերմանիայում, Չեխոսլովակիայում, Բելոռուսիայում, Երևանում տեղակայված ԽՍՀՄ զորախմբերում:
- 1988թ.-ից ակտիվ մասնակցություն է ունեցել աշխարհազորայինների ուսուցման և պատրաստման գործընթացում:
- 1990թ.-ի մայիսին զինվորագրվել է «Սասունցի Դավիթ» կամավորական ջոկատին:
- 1991թ. մայիսի 6-ին նշանակվել է ՀՀ կառավարությանն առընթեր ստեղծված Պաշտպանության կոմիտեի արտազորային պատրաստության բաժնի պետ:
- 1991թ.-ի հուլիսի 13-ին ԼՂ ինքնապաշտպանական ուժերի գործունեությունը համակարգելու և կամավորականներին ռազմակամ գործ ուսուցանելու նպատակով գործուղվել է Ստեփանակերտ:
- 1992թ. փետրվարի 24-ին ԼՂՀ ԳԽ որոշմամբ նշանակվել է ԼՂՀ նորաստեղծ ինքնապաշտպանական ուժերի հրամանատար:
- 1992–2001թթ.՝ ծառայել է ՀՀ ՊՆ-ում:
- 2001թ.-ից` ՀՀ պաշտպանական մարզատեխնիկական ընկերության նախագահ:
Ձեռքբերումներ
- 2009թ. մայիսի 8-ին ԼՂՀ նախագահի թիվ 40 հրամանագրով հայրենիքի պաշտպանության գործում մատուցած բացառիկ ծառայությունների համար Արկադի Տեր-Թադևոսյանին շնորհվել է «Արցախի հերոս» ԼՂՀ բարձրագույն կոչում և պարգևատրվել «Ոսկե արծիվ» շքանշանով:
- Պարգևատրվել է ՀՀ և ԼՂՀ «Մարտական խաչ» 1-ին աստիճանի շքանշաններով:
- 1992թ. մայիսի 25-ին շնորհվել է գեներալ-մայորի զինվորական կոչում:
Այլ
- 1991–1992թթ. Տեր-Թադևոսյանը ղեկավարել է Տողի, Սարինշենի ազատագրական, Մարտակերտի, Հադրութի և այլ շրջանների ինքնապաշտպանական մարտերը:
- 1991–1992թթ. նրա ղեկավարությամբ կազմվել է Շուշիի ազատագրման պլանը և 1992թ.-ի մայիսի 8–9-ին իրագործվել մարտավարական տեխնիկայի բարձր մակարդակով:
- Լեռնային պայմաններում վարպետորեն կռվելու համար Աֆղանստանում նրան անվանում էին «Լեռնային աղվես» («Горный лис»), իսկ Արցախում` անձնական քաջության և հրամանատարական օժտվածության համար, ազատամարտիկների և խաղաղ բնակիչների շրջանում ստացել է «Կոմանդոս» պատվանունը:
-
ՍՏԵՓԱՆԱԿԵՐՏ, 22 մայիսի, ԱՐՑԱԽՊՐԵՍ։ Արկադի Տեր Թադևոսյան կամ պարզապես Կոմանդոս: Գեներալ-մայոր, արցախյան ազատամարտի հերոս, Շուշիի ազատագրման հրամանատար: Կոմանդոսին այսօր իրավմամբ համեմատում են մեր լեգենդար հերոսների հետ, իսկ նա համեստորեն ու ամաչելով ժպտում է ու ասում. «Ես առանձնապես ոչինչ չեմ արել: Պարզապես խորհրդային իշխանությունն ինձ սովորեցրել էր ռազմարվեստ՝ մարտական ու տեխնիկական բաղադրիչներով, իսկ ես այն 1991-1992 թթ. փոխանցել եմ գործընկերներիս»:Թբիլիսիում ծնված փոքրիկ տղան, որը ծնողների պահած կովերի կաթն էր վաճառում` նրանց օգնելու համար, չէր էլ պատկերացնում, որ մի օր իրեն դասելու են իր կարդացած գրքերի հերոսների շարքին:
-
Ծովակալ Իսակովի ու գնդապետ հորեղբոր սխրանքներից ոգևորված` պատանի Արկադին որոշում է զինվորական դառնալ։ Ներքին ձայնը հուշում էր, որ այդ գործով իր ժողովրդին շատ է պետք գալու:Գերմանիա, Լենինգրադ, Բելառուս՝ սովետական բանակի զինվորականն ամեն տեղ 5 տարի ծառայելով` վերջապես 1988-ին ընտանիքով հաստատվեց հայրենիքում:
- Կոմանդոսը լավ էր հասկանում, որ ռազմաճակատ մեկնողներն ունեին կամք, հայրենասիրություն ու նպատակասլացություն. սրանք պարտադիր, բայց ոչ բավարար պայմաններ են պատերազմում հաղթելու համար: Երիտասարդ ջոկատայինների բարոյական ոգին ի զորու կլիներ հրաշքներ գործել միայն զենք բռնել սովորելուց հետո: Հենց այս համոզմամբ էլ Արկադի Տեր-Թադևոսյանը սկսում է մարզել ու սովորեցնել երիտասարդներին, որոնցից շատերը մինչ այդ երբևէ զենք չէին առել ձեռքերը:
-
1991 թվականին Արկադի Տեր-Թադևոսյանը նշանակվում է Արցախի Պաշտպանության պետական կոմիտեի արտազինվորական պատրաստության բաժնի պետ։ 1991 թվականի հոկտեմբերի 30-ին Արցախի նորաստեղծ ինքնապաշտպանական ուժերը վերջինիս հրամանատարության տակ փայլուն գործողության շնորհիվ թշնամուց ազատագրում են ռազմավարական մեծ կարևորություն ունեցող Տող գյուղը (Հադրութի շրջան), իսկ 1992-ի մայիսի 8-ին իրականացվում է Շուշիի՝ ռազմարվեստի մեջ գլուխգործոց համարվող գործությունը՝ «Հարսանիքը լեռներում» օպերացիան: Բերդաքաղաքը, որտեղից օր ու գիշեր կրակ էր տեղում Ստեփանակերտցիների գլխին, ազատագրվում և անցնում է իր օրինավոր տերերի ձեռքը:
«Ես ոչինչ չէի կարող անել առանց իմ զինվորների, հաղթանակը նրանք են կերտել». համեստ ու հայրենասեր գեներալի մասին մենք էլ առիթ կունենանք մեր սերունդներին պատմելու, հպարտությամբ ասելու` մենք Կոմանդոսին տեսել ենք, ինչպես ոգևորված պատմում էին մեր մեծ պապերը, ովքեր Անդրանիկին կամ Չաուշին տեսնելու հնարավորություն էին ունեցել։