Ապրիլյան պատէրազմի Հերոս Աղասի Ասատրյան

Աղասի Սարմենի Ասատրյան, ով սեփական արյան գնով 2016 թ.-ի ապրիլյան պատերազմի ժամանակ հային պահեց հայ:

Աղասին ծնել է 1996 թ.-ի փետրվարի 23-ին`Մասիս քաղաքի Մասիս կայարանում:

Երկու քույրերի մինուճար եղբայրն էր՝ նրանց ավագը:

Դպրոց գնացել է 2002 թ.-ից: Հաճախել է Մասիս կայարանի թիվ 6 դպրոցը:

Եղել է աշխույժ, մի փոքր չարաճճի երեխա: Շատ ընկերասեր էր, դիմացինին նվիրված, շրջապատին օգնելու պատրաստակամ:

2012 թ.-ին ավարտելով 9-րդ դասարանն ընդունվել է Մասիսի Պետական Գյուղատնտեսական քոլեջը:

Մեր հերոսը սպորտսմեն էր՝ ըմբշամարտիկ: Ուներ մեծ հաջողություններ, զբաղվել է նաև քիքբոքսինգով:

Մասիս քաղաքի մանկապատանեկան մարզադպրոցի ազատ ոճի ըմբշամարտի բաց առաջնությունում, 12 տարեկանում, 32 կգ. քաշային կարգում զբաղեցրել է III տեղը:

10.12.2006 թ.-ին, երկրաշարժի զոհերին նվիրված ըմբշամարտի հուշամրցաշարում, 38 կգ. քաշային կարգում կրկին զբաղեցրել է III տեղը:

2013 թ.-ին ՍԱՆ-ԴԱ-յի Հայաստանի առաջնությունում, 12-14 տարիքային խմբում, ստացել է հավաստագիր:

Բանակ է զորակոչվել 2014 թ.-ի հունիսին 19-ին՝ ԼՂՀ, Մատաղիս, ապա Թալիշ: Հետախույզ-դիպուկահար էր, ծառայում էր ավագ լեյտենանտ Մերուժան Ստեփանյանի դասակում:

Բարի էր, հավասարակշռված և միշտ տենչում էր հաղթանակներ:

Շատ էր սիրում պարել: Մայրը միշտ հիշում է հերոս որդու պարն ու ժպիտը:

Նպատակ ուներ կրթությունը շարունակելու, սակայն հայրենիքը կանչում էր: Նա պարտք ուներ հայրենիքին տալու: Նախ հայրենիքի պաշտպանությունը, հետո նոր ուսումը:

Լավ էր մտածված, բայց…

Նաև հայրական տունն էր թողել կիսակառույց, որ պիտի վերադառնար ու սեփական ձեռքերով ավարտեր՝ իր իսկ սկսած հայրական տան կառուցումը:

Զորակոչի օրը մորը չէր թողել, որ գնա զինկոմ՝ իրեն ճանապարհելու, սակայն մայրական սիրտը գուցե զգացել էր, որ մինուճար որդուն վերջին անգամ է տեսնում ու որդու հորդորներին դիմակայելով գնացել էր նրան ճանապարհելու:

Նա երբեք չի դժգոհել իր ծառայությունից, միշտ գոհ է եղել:

Ամեն ագամ զանգելիս, երբ մայրը հարցրել է, թե ինչպես է՝ նա շատ ուրախ պատասխանել է՝ «Ծառայում եմ Հայաստանի հանրապետությանը»:

2016 թ.-ի ապրիլյան պատերազմի ժամանակ ընդամենը երկու ամիս էր մնացել զորացրվելուն: Պատվով հետևում էր թողել ծառայության 22 ամիսները: Սակայն ճակատագիրն առավել դաժան է մարդկային կյանքերի հանդեպ:

Վերջին անգամ հոր հետ խոսել է մարտի 31-ին՝ գիշերվա ժամը 1:00-ին ու շատ ուրախ ասել էր.

-Պա ջան տղադ մեդալ է ստացել,-հայրն ուրախացել էր, իսկ Աղասին շարունակել էր,-բարձրնամ դիրքեր իջնեմ՝ կպարգևատրվեմ, անգամ՝ որպես խրախուսանք, կարող է արձակուրդ էլ տան:

Բայց… չհասցրեց վայելել մեդալն էլ, արձակուրդն էլ… Ցավոք նրա մեդալը դարձավ հետմահու…

Մեր հերսն ապրիլի 2-ին իր դասակով դիրքերում էր: Եվ ցավոք հակառակորդի առաջին հարվածն իր վրա ընդունեց: Նա իր հրամանատարի և զինակից ընկերների հետ կարողացավ հետ մղել առաջին գրոհը՝ թշնամուն պատճառելով 30-40 զոհ:

Նա շատ ճարպիկ էր ու սրատես:

Երկրորդ գրոհը վերսկսվել է երեկոյան ժամը 17:00-ի սահմաններում՝ թշնամու ավելի մեծաքանակ ուժերով, որի ժամանակ վերջինս օգտագործել է ծանր զինտեխնիկա, սակայն մեր անվախ ու քաջ հերոսն իր ընկերների հետ մարտնչել է շուրջ 14 ժամ՝ մինչև վերջին փամփուշտը: Երբ փամփուշտներն են վերջացել՝ նա իր հրամանստարի հրամանով ու նրա հետ, ինչպես նաև մյուսների հետ հակառակորդի դեմ ելել է ձեռնամարտով:

Մեր աննկուն քաջը եղել է իր հրամանատարի՝ Մերուժան Ստեփանյանի կողքին մինչև վերջ:

Աղասին քաջաբար և անձնվիրաբար պայքարեց ու ընկավ քաջի մահով:

Փա՛ռք քեզ՝ հերոսս, քո անկոտրում և աննկուն կամքին, որ արիաբար ու անվախ կերպով մնացիր քո ընկերների կողքին և նրանց հետ էլ բռնեցիր ճամփան հավերժի ճամփորդի:

Խոնարհվում եմ քո առաջ աննկուն մեր քաջ:

Նրանց դասակից, այդ անհավասար մարտում, նրա հետ ցավոք զոհվեցին հրամանատար Մերուժան Ստեփանյանը, Վիկտոր Յուզիխովիչը և Ռաֆիկ Հակոբյանը:

Մեր հերոսը ՀՀ նախագահի կողմից հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական խաչ» I աստիճանի և ԼՂՀ նախագահի կողմից «Արիության համար» մեդալներով:

Խոնարհվում եմ մեր սխրագործ հերոսի և իր քաջ ընկերների առջև:

Նրա սովորած դպրոցում իր իսկ դասասենյակն անվանակոչված է իր անունով:

Մասիս կայարանում նաև փողոց կա մեր հերոսի անունով:

Հարազատները թախիծով, բայց հպարտությամբ են հիշում իրենց զավակին և եղբորը: Մայրը՝ հերոսածին տիկին Նարինեն, դողացող ձայնով ասում է.

-Ուրախ երեխա էր, աշխույժ:

Որդուն որպես հերոս մեծացրած հայրը՝ վշտից վաղաժամ ծերացած Սարմենն ասում է.

-Աղասիս բարեսիրտ էր ու մեծին հարգող: Նա գնաց տրամադրված, որ ծառայելու է հայրենիքին, իր հայ ժողովրդին:

Նայում եմ վշտից կուչ եկած, ծերացած, բայց տարիքով դեռևս երիտասարդ այս ծնողներին ու դժվարանում եմ մխիթարանքի բառեր գտնել, քանզի ինքս արցունքներից խեղդվում եմ:

Իսկ քույրերը երիտասարդ եղբորը հիշում են խորին ափսոսաքով.

-Նա երբեք խիստ չէր, բայց պիտի ամեն ինչ իր ուզածով լիներ,-արցունքն աչքերին, բայց մի տեսակ թախծոտ ժպիտով հիշում է քույրը՝ Հռիփսիմեն:

Իսկ մյուս քույրը՝ Ռիտան տխուր, բայց կրկին ժպիտով է խոսում եղբոր մասին.

-Աղասին իմ հետ միշտ կիսվում էր, ամեն ինչ ինձ ասում էր ու վստահում:

Հետո քույրերն իրար հերթ չտալով պատմում էին, թե ինչպես են խաղացել իրենց եղբոր հոգու հետ, թե ինչպես է Ռիտան հաճախ ասել, որ Աղասին իրեն գրկի ու սենյակից սենյակ տանի: Սիրագորով եղբայրն էլ միշտ ենթարկվել է քրոջ կամակորությանը, որ նա չնեղանա, իսկ վերջինս նեղացած էր ձևանում, եթե եղբայրը չէր անում իր ուզածը: Ու Աղասին չէր ուզում, որ իր քույրիկը նեղվի: Հռիփսիմեն էլ հիշում է, որ միշտ բարի խորհրդատու է եղել իր համար:

Թեպետ մի քիչ խիստ էր, բայց հոգով շատ քնքուշ էր:

Նրա ծառայակից ընկերներից մեկը՝ Վլադիմիր խեչոյանը սրտի ցավով է հիշում մեր քաջին.

-Այդպիսի բառ չկա այս երկրագնդի վրա, որ ընկերոջս կարողանամ նկարագրել: Ինքը մի տեսակ ուրիշ է եղել: Շա~տ ուրիշ: Այսքան շփվում եմ մարդկանց հետ, ընկերությունս մեծ է, բայց նրա նմանը չկա՛:

Կրկին մայրն է հիշում լացակումած.

-Երբ բանակ էինք ճանապարհում՝ դեմքիս չնայեց ընդհանրապես,-լռեց, սրբեց արցունքները և շարունակեց,-հետո հասկացա, որ եթե դեմքիս նայեր՝ ինքն էլ կհուզվեր:

Ապա տիկին Նարինեն նորից պատմեց, թե ինքն ինչպես էր խնդրում ու աղաչում և՛ Աստծուն, և՛ անձամբ իրեն, որ հետախույզի համար քննությունը չհանձնի ու չդառնա հետախույզ, բայց Աղասին մորը չի լսել:

Պատերազմի մասին մայրը լսել է պատահաբար՝ Երևանից տունդարձի ճանապարհին, ավտոբուսի մեջ.

-Երկու ջահել տղա խոսում էին, մեկը հեռախոսն ականջից հեռացրեց ու ընկերոջն ասեց՝ «Մարտակերտն էլ չկա… ավերել են թուրքերը…», ես պապանձվեցի, քարացա,-հեծկլտաց Նարինեն և հազիվ ավսրտեց միտքը,-ուզում էի այդ տղաներին ինչ-որ բան հարցնել, բայց խոսել չկարողացա:

Ապա նրան է զանգել հերոսի հայրն ու…հոգու ցավով հայտնել գուժկան լուրը: Սակայն մինչ այդ, հենց իմացել է պատերազմ է՝ որդու զանգած բոլոր համարներով հերթով զանգել է, սակայն ոչ մեկը չի պատասխանել: Վերջապես մեկը պատասխանել է, բայց ասել է, որ իրենք իրար հետ չեն ու ինքը տեղյակ չի Աղասուց:

Հերոսի հայրն անհայր մեծանալով՝ իրեն թիկունք էր համարում միակ որդուն, բայց… որդին էլ թողեց իրեն արցունքն աչքերին:

Մայրն ասում է, որ կյանքով լի էր որդին, որ երբ տանն էր՝ տան բացն ու լռությունը լրացնում էր: Ապա արցունքների միջից շարունակում է.

-Նա շատ անվախ էր, իսկ ես վախենում էի նրա այդ քաջությունից: Քանզի որտեղ մի վտանգ կար, ինքը մեջտեղում կանգնած էր:

Այո՛, անվախ էր, որ անվախ կերպով էլ առաջ գնաց և պատվով ընդունեց սեփական մահն ու բռնեց ճամփան հավերժի ճամփորդի:

Փա՛ռք մեր հերոսի սխրանքին և նրա հիշատակին: