Կաթողիկոսի ու նախկին նախագահների հանդիպման վերաբերյալ գրել էինք, որ սպասելի էր, որ նախկին նախագահների հանդիպումից հետո վերջիններս հերթով դուրս էին գալու հրապարակային ելույթների․ ի վերջո, բալագանը եւ դատարկաբանությունը պետք է շարունակվի՝ լցնելով մտքի վակուումը, որն առաջացել է Հայաստանի դեմ ռուսական վերջին գործողությունների հետեւանքով։ Ռուսական կայսերական ջղաձգումներն ամենատգեղ ձեւով հենց Հայաստանում են դրսեւորվում։
Տեր-Պետրոսյանն ու Քոչարյանը երկար «չդիմացան»․ մեկն առաջարկեց թուրքի, մյուսը՝ ռուսի ոտքի տակ «գոյատեւելու» իր հավատամքը՝ «Հայաստանը ոչ մի շանս չունի, Հայաստանը ոչինչ իրենից չի ներկայացնում գաղափարաբանական ֆոնով» հանրությանը հուսալքելու առաջադրանքի շրջանակներում։ Սերժ Սարգսյանն առայժմ դիմանում է «գայթակղությանը» եւ հանդես է եկել մի տեսակ «վերեւից» հայտարարությամբ, որում ուշագրավ ենթատեքստ է ուրվագծվում․ մի կողմից, հնարավոր է նա դեռ մտածում է՝ ում ոտքի տակ պետք է ընկնի Հայաստանը, մյուս կողմից նկատելի է ակնարկ-զգուշացումն իր նախորդներին՝ ոտքի տակ չընկնել, ընդ որում՝ բառի բոլոր իմաստներով։
Նման մի բան Սարգսյանն արել էր 2016-ի ապրիլյան ռազմագործողություններից հետո․ Տեր-Պետրոսյանն այն ժամանակ լսեց նրան, Քոչարյանը՝ ոչ։ Քոչարյանին դժվար է քաղաքական գործիչ անվանել, այլապես նա 20 տարի չէր մնա նույն դերում՝ Պուտինի հետ քիմիական պարբերաբար ռեակցիաներով։
Դառնալով Սերժ Սարգսյանի հայտարարությանը, պետք է նշել, որ նա պարբերաբար հանդես է գալիս պայքարը շարունակելու հայտարարություններով, երբեմն նաեւ ռուսներին հիշեցնելով ինչ որ պայմանավորվածություններ ու խոստումներ։ Բայց դա բավարար չէ՝ Հայաստանը չունի դատարկաբանության ժամանակ, ինչպես նաեւ նույնիսկ ռուսի կամ թուրքի ոտքի տակ գոյատեւելու հնարավորություն։ Վիճակը շատ ավելի բարդ է ու միաժամանակ հնարավորություններով լեցուն, եւ աշխարհն էլ միայն ռուսն ու թուրքը չեն։ Իհարկե, եթե կան ազգային միտք ու կամք։
