Կապանցի Լուսիկ Անտոնյանը, նստել է, և միայնակ մտորում է իր անցած գնացած կյանքը:
Երկու դուստր, մեկ զավակ բարի ամուսին, կերտելով ամուր ընտանիք ձգտել է ապրել, բարությամբ տոգորված միջավայր ստեղծելով:
-Բարի գործեր, շատ շատերի համար, աշխատելով որպես խոհարար զինվորական ճաշարանում, շատ ու շատ զինվորիների ապահովեց ոչ միայն սննդով, այլև որպես կացարան տրամադրում էր, իր տունը,- նշում է որդին:
Հատուկ դպրոցում, աշխատալով շատ ու շատ երեխաների ընտանիք է վերադարձրել:
-Գալիս էր, ամեն օր մտահոգ, զանգահարում իր ազգականներին, ծանոթ ու անծանոթ մարդկանց, փորձում էր գտնել այն ծնողների տվյալները, ովքեր երեխաներին միայնակ են թողել հատուկ դպրոցում: Գտնելով նրանց շատերը հրաժարվեցին իրենց երեխաներին տուն վերադարձնեն:
Ավելացնում է քույրը՝ Ռոզա Անտոնյանը, և շարունակում.
-Հարկ չկա խոսել բարեկամության մասին, Լուսիկը մեր ազգի բարերան է, չկա մեկը, որի հետ նա վիճած լինի: Բոլոր նեղացածներին բարիշացնողը ինքն է, բոլորին օգնում է, ոչմիայն հոգեպես այլ նաև ունեցածով: Մոտը եղած այն ամենը ինչ ունի ցանկացած ժամանակ պատրաստ է կիսել բոլորիս հետ:
Տիկին Լուսիկը խորը հոգոց հանելով ավելացնում է.
-Նույն իմ կրկնօրինակը Ռոզան է:Ճիշտը դեմքին ասող, բարի կամեցող, նույն էլ իր ամուսինն էր, Յուրան, ցավոք նա վեջերս հեռացավ կյանքից, աշխարհի ամենաբարի մարդկանցից էր, կամեցող, դրական:
Իսկ ինչ վերաբերվում է ինձ, կան հարցեր որոնց մասին չեմ ցանկանում խոսել, ընտանիքը, մնում է ընտանիք, ես հպարտ եմ իմ ընտանիքով: Աղջիկներիցս մեկը հեռու է, Մասիսում է ապրում, շատ ուշ-ուշ եմ տեսնում: Երկրորդը Կապանում է բնակվում, ես տղայիս ընտանիքի հետ եմ ապրում: Կյանքս նվիրել եմ երեխաներիս, թոռնրիս, բայցերի մասին չեմ ցանկանում խոսել, քանի որ ինչ կա դա իմն է:
Ամռանը հիմնականում ամառանոցում եմ բնակվում, բոլորին սպասում ու հյուրընկալում եմ: Երեսուն տարվա ծանոթս այսօր զանգեց հիշում է, որ իրեն օգնել եմ տարիներ առաջ: Իհարկե հաճելի է երբ արարքդ գնահատում են: Ես անում եմ անվերադարձ քանի կարողանում եմ:
Ցանկնում եմ աշխարհում բոլորը բարի լինեն, մեկը մյուսից երբեք չնեղանա ինչ ենք տանելու այս կյանքից: Եղեք բարի, լույս ու բարություն տարածեք, թե չէ շուտով այս, մի քանի օրն էլ կերթա մեր ձեռքից:
Հեղինակ՝ Է.Կ
